Diagnose vertellen?

Zodra je gediagnosticeerd bent heb je een label. Het label "Borderliner" of  netter "Heeft last van borderline persoonlijkheidsstoornis" is op zich al lastig.  In eerste instantie heb ik niet veel tegen labellen, ik denk niet dat er iemand is die nooit een persoon of groep mensen gecategoriseerd heeft. Dat is namelijk hoe je iemand kunt plaatsen en een stap maakt om die persoon te leren kennen. Maar er zijn ook situaties waarin een persoon of een groep extreem categoriseert. Denk bijvoorbeeld aan een groep die niets te maken wil hebben met "Fransen" ,"Aziaten" of "homoseksuelen" Het kan nooit zo zijn dat van deze groepen niemand van deze afkomst/geaardheid deugd. Dat is logisch gezien onmogelijk.

Maar dat is niet het enige soort categoriseren dat in mijn ogen onjuist is. Op veel subtielere wijze gebeurt dit groeperen ook. Zoals bijvoorbeeld bij het label "Borderline" ik denk dat er maar weinig mensen zijn in bijvoorbeeld Nederland die begrijpen wat het is.  Wat gebeurt er als je iemand wilt categoriseren /plaatsen. Je krijg informatie binnen in dit geval "Borderline" en er komen vervolgens allerlei associaties op in je hoofd, van wat jij hierover weet en ervaren hebt. En er bestaan helaas veel hele negatieve associaties over mensen die leidden aan borderline.  Een negatieve associatie kan dus al snel ontstaan.

Dus voor de vraag: "Wel of niet vertellen van mijn diagnose?"

Wat afwegingen:

Als je wel je diagnose verteld:

Wel vertellen voordelen:

-) Je kunt je opgelucht voelen doordat je iets over jezelf kunt delen.

-) Je kan mensen helpen je beter te begrijpen.

-) Indien iemand echt weet wat het is kan er een soort begrip ontstaan.

-) Mensen die mij vroegtijdig beoordelen, zijn sowieso niet de mensen met wie ik wil omgaan, dus dat kan een fijne filter zijn.

Als je het dan deelt met wie?

Mijn advies (persoonlijke ervaring , niet wetenschappelijk) :

-) Je kunt het beter beperken tot je naasten. (partner, gezin, goede vrienden)

-) Wanneer je zeker weet dat je iemand (niet zo bekend) kunt vertrouwen.

Als je het gaat vertellen hoe kan je dat dan doen?

-) Zoek een rustige plek waar je niet gestoord kan worden door mensen aan wie je het niet wil vertellen.

-) Doe het op een tijdstip dat iemand echt tijd voor je heeft.

-) In de meeste gevallen weet diegene niet wat borderline is.  Dus probeer je daar op voor te bereiden door wat informatie te verzamelen vooraf. En leg ook uit hoe dat betrekking heeft op jou.

Als je niet je diagnose verteld:

Niet vertellen voordelen:

-) Je houdt je minder bezig met je diagnose als mensen je behandelen als ieder ander.

-) Je voorkomt misverstanden.

-) Je voorkomt vroegtijdig oordelen van mensen die je net leert kennen. Zoals "manipulatief" ,"aandachtzoeker"of "gestoord".

-) Het geeft een zeker gevoel van veiligheid. 

Niet vertellen aan:

-) Mensen die veel roddelen en rondstrooien van persoonlijk informatie.

-) Onbekende bij school/werk, als je die niet goed genoeg kent om te weten of het beeld dat diegene van je heeft niet verandert door deze nieuwe info.

-) Als het niet vertrouwd of goed voor je voelt. 

-) Als iemand er bijvoorbeeld heel snel (na eén of enkele ontmoetingen) naar vist vertrouw ik dat meestal ook niet. 

Het komt er dus op neer dat het handig is om goed na te denken aan wie je het verteld.

Ik kan me voorstellen dat dit bericht vragen oproept als: Wat nu als ik mijn borderline niet echt kan verbergen of mensen als snel zien dat me iets dwars zit? Daar ga ik in een ander bericht later op in.

Als iemand nog behoefte heeft aan meer informatie of eventuele feedback hoor ik het graag.